Tasiemcem uzbrojonym, nieuzbrojonym, czy tasiemcami bąblowcowymi można się zarazić jedząc tatara, krwisty stek, niedopieczone mięso, borówki czy maliny. Choroba może dać o sobie znać nawet po kilkunastu latach po zarażeniu.
Tasiemiec nieuzbrojony to pasożyt bytujący w organizmach człowieka i bydła, przy czym rozmnaża się tylko w ciele człowieka. Tasiemiec bytuje w jelicie cienkim, może osiągać długość nawet do 12 metrów. Do zarażenia tasiemcem nieuzbrojonym dochodzi przez spożycie zainfekowanego mięsa – larwy przedostają się do przewodu pokarmowego człowieka. W jelicie cienkim rozpoczynają dalszy rozwój. Tasiemiec może żyć tak długo, jak długo żyje jego żywiciel.
Objawy, które powinny nas zaniepokoić to przede wszystkim zaburzenia trawienne, w tym nudności, brak apetytu lub wilczy głód, utrata wagi oraz bóle głowy.
Tasiemiec uzbrojony to pasożyt żyjący w organizmie człowieka. Jego budowa różni się od budowy tasiemca nieuzbrojonego tym, że posiada on haczyki, które ułatwiają mu bytowanie na ścianach jelita cienkiego.
Objawami obecności tasiemca uzbrojonego są: osłabienie, bóle brzucha, wymioty, nudności. Jeśli pasożyt zagnieździł inne narządy niż te wchodzące w skład przewodu pokarmowego, objawy bytowania będą zależały od jego lokalizacji. Np. jeśli tasiemiec ulokuje się w mózgu, to objawami mogą być uporczywe bóle głowy, padaczka i inne objawy występujące jak przy guzach mózgu, zaburzenia widzenia lub zniekształcenia oka w razie umiejscowienia się wągra w gałce ocznej, hipereozynofilię. Jeśli w innych miejscach można zauważyć: Zapalenia mięśni, zwyrodnienie mięśni i zanik, nabyte wady serca, guzy tarczycy, uszkodzenie układu nerwowego, odruchy wymiotne.
Tasiemiec bąblowcowy jest szczególnie niebezpieczny. Jego jaja łatwo mogą dostać się do naszego organizmu, a larwy są bardzo trudne do usunięcia. Człowiek jest ich przypadkowym żywicielem pośrednim. W ludzkim organizmie rozwijają się tylko larwy tych pasożytów. Dorosły pasożyt wytwarza jaja, które są wydalane z kałem zarażonych zwierząt. Po przeniknięciu jaj do organizmu człowieka wylęgają się z nich larwy, które pokonują barierę jelita i trafiają do dobrze ukrwionych organów – wątroby, płuc, nerek, śledziony, ale też mózgu i kości. W zarażonym narządzie larwa przekształca się w torbiel, tak zwany „bąbel” (w przypadku bąblowicy jednojamowej) lub doprowadza do zmiany przypominającej guza nowotworowego (w przypadku bąblowicy wielojamowej). Pasożyt rośnie powoli, w tempie około centymetra na rok. Dlatego pierwsze symptomy zakażenia mogą pojawić się dopiero po kilku, a nawet kilkunastu latach.
Objawy Tasiemieca bąblowcowego to Problemy z krwioobiegiem, przytłumienie funkcji wszystkich organów, co może prowadzić nawet do śmierci, schizofrenia, ukłucia zależnie od lokalizacji, ucisk na narządy w okolicach bąbla.